„Widzę świt nowej epoki misyjnej, która stanie się okresem promiennym, bogatym w owoce, jeśli wszyscy chrześcijanie, a w szczególności misjonarze i młode Kościoły, odpowiedzą z wielkodusznością i świętością na wołania i wyzwania naszych czasów.”

Okazją do opublikowania encykliki „Redemptoris missio” stała się 25 rocznica ogłoszenia Dekretu Soborowego „Ad gentes” - o stałej aktualności powołania misyjnego. Papież w swej encyklice zaznacza postawę misyjną i podkreśla jej znaczenie, zwraca uwagę na obecną sytuację misji, na jej zagrożenia i szanse. Podejmuje temat osób odpowiedzialnych za misje. „Odpowiedzialność za misje ma każdy ochrzczony”. (RM 71,72)

Dlatego, też każdy ochrzczony musi i powinien odpowiedzieć „na wołania i wyzwania naszych czasów. A wołania i wyzwania naszych czasów to ewangelizacja. Jest ona „zanoszeniem Dobrej Nowiny” do wszelkich kręgów rodzaju ludzkiego. Ma ona przenikać je swą mocą od wewnątrz i tworzyć z nich nową ludzkość, odnowioną nie tylko przez chrzest, ale przez życie wg Ewangelii. Przemiana ta ma objąć sumienia ludzkie, działalność, życie i całe ich środowiska.

Papież pisze: „Czeka was życie pasjonujące, doznacie prawdziwej radości głoszenia Dobrej Nowiny tym braciom i siostrom, których prowadzicie po drogach zbawienia” (RM 80).

Należy zaznaczyć, iż podstawowymi dziełami ewangelizacyjnymi są tajemnice życia Chrystusa - wcielenie, cuda, nauka, powołanie uczniów, posłanie apostołów, krzyż - zmartwychwstanie.

Jezus postępował i nauczał z wielką miłością, dobrocią i cierpliwością. Przypominał : ...” Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 19-20).

marzec 2008

Każde spotkanie z Jezusem wywoływało u ludzi radość (Łk 1,44, J3, 29) odrodzenie wewnętrzne, przebaczenie (por J 8,11), wiarę lub jej wzrost, pobudzało do nawrócenia lub przynajmniej przemyślenia swego życia (J 3,1).

Wnikając w postępowanie i nauczanie Chrystusa odkrywa się istotne cechy ewangelizacji prowadzonej przez Kościół. Jest ona kontynuowaniem dzieła Chrystusa z Jego nakazu, przy Jego bezustannej duchowej obecności.

Głoszenie Ewangelii wymaga głosicieli, ponieważ jak mówi Jan Paweł II w RM – 79 ...” żniwo potrzebuje robotników, misji dokonują przede wszystkim mężczyźni i kobiety poświęceni na całe życie dziełu Ewangelii, gotowi iść na cały świat i nieść zbawienie”...

Z słów tych wynika, iż odpowiedzialność za misje ma każdy ochrzczony, który gotowy jest iść na cały świat i nauczać.

W głoszeniu Ewangelii bardzo dużą rolę odgrywa rodzina, a przede wszystkim rodzice, którzy mają za zadanie „dawać szczególny wkład w sprawę misyjną Kościoła, pielęgnując powołania misyjne wśród swoich synów i córek.” (Jan Paweł I I adhortacja apostolska Familiaris Consortio 54).

Życie intensywnej modlitwy, rzeczywisty duch służby bliźniemu i wielkoduszne uczestnictwo w działalności Kościoła stwarzają w rodzinach sprzyjające warunki dla budzenia się powołań u młodzieży. Jeśli rodzice gotowi są zgodzić się na to, by ich dziecko udało się na misje , jeśli proszą Boga o łaskę, zostaną przez niego nagrodzeni, doznając radości w dniu, w którym ich syn czy córka pójdą za głosem powołania.

Jednak spotyka się u ludzi brak wiary, który przyczynia się do tego, że wszystko dla człowieka jest powierzchowne, mało znaczące, odsuwa się od tego co święte Wierzymy w Boga, Ojca, Pana, Jego dobro i miłosierdzie. Jeżeli prawdziwie wierzymy, to patrzenie na świat przestaje być powierzchowny. Silna wiara umocniona Ewangelią jest najważniejsza w życiu każdego człowieka, ponieważ umocniony może ewangelizować też innych.

Ogromna jest też liczba ludzi o różnych kulturach, do których nie dotarło jeszcze przepowiadanie Ewangelii i są też rozległe tereny, na których Kościół jest ledwo obecny, wymagają one zjednoczenia wszystkich jego sił. (RM 80).