Człowiek chce być coraz lepszy, wiedzieć więcej lub więcej umieć. I dobrze, ale często okazuje swoją wyższość nad drugim. Jest to tzw. pycha - wszystko dla mnie, jestem lepszy od wszystkich.

Człowiek pyszny potrafi rozgrzeszać się ze swych niedoskonałości, krytykuje bliźniego, oczernia go, żeby zmniejszyć jego prestiż. Nie pozwala by ktoś się przy nim wybijał. Ośmiela się rywalizować z Bogiem, nie jest zdolny przed Nim uklęknąć, nie modli się, nie umie chwalić ani adorować Boga, nie ma litości w stosunku do słabszych lub innych od siebie. Widzi źdźbło w oku brata, a nie dostrzega belki w swoim (por. Mt 7,3).

Pismo Święte ukazuje, że przez pychę Lucyfer nie chciał służyć Bogu i dlatego założył królestwo, w którym właśnie jest najważniejszy. Adam i Ewa przez swoją pychę chcieli być jak Bóg. Kain przez pychę zabił Abla. Uczeni w Piśmie i faryzeusze pogardzili całym światem i nie przyjęli nauki Jezusa. Uczniowie Jezusa przez pychę spierali się o to, kto z nich jest pierwszy.

Pycha jest groźną chorobą, która prowadzi do cierpienia, smutku, a nawet śmierci. Prowokuje przemoc, gniew, kłótnie, a nawet wojny. Człowiek na wzór Jezusa Chrystusa, który przez swoją śmierć zwyciężył pychę ma stawać się pokornym, nie udawać tego, czym nie jest. A pokora poprowadzi go do wolności.